De tweede dag in Wacken was een dag van muzikale tegenstellingen.
Het hele (bijna, tenminste) spectrum van de metal zou vandaag langs komen, uit landen verdeeld over de hele wereld. Bands uit Finland, Zweden, de U.S.A., Cananda en Duitsland zouden wij gaan bekijken én bovenal beluisteren.
Vandaag startten we bij de True Metal Stage, de heren van Amorphis gaven hier acte de présence.
Zoals elke metalhead wel weet, komt er veel goede heavy metal uit Finland, dus ook in dit geval.
Zij speelden hoofdzakelijk jong werk, want het oude werk, zoals doom en death metal speelden ze dit keer niet. Wij vonden dat absoluut niet erg. Zij waren, zoals zo vele bands, erg enthousiast en hadden een klik met het publiek, dat zich ook niet onbetuigd liet.
De volgende band, die wij konden aanschouwen was Astral Doors, heerlijke Zweedse heavy metal. De Zweden wisten het publiek op te jutten en er ontstonden verschillende moshpitts. Alle slaap was inmiddels uit onze hoofden gejaagd door de krijsende gitaren en raggende drums.
Daarna was Ill Niño aan de beurt: Amerikaanse nu-metal, die stond als een huis.
Cristian Machado, de zanger is de enige metal zanger, die dreadlocks draagt. Hoe bedoel je, in elkaar overgaan…Maar de sound van deze band stond als een huis, wat een power.
Daarna werden we overspoeld door de Canadese trash metal van Voivod, welke bestond vanaf 1981. Jammer genoeg was er weinig bezieling bij deze band (naar mijn mening). Dat vonden we erg jammer.
Maar treuren deden we niet, want de Amerikaanse symphonische power metal van Eternal Legacy maakte alles goed. Een relatief jonge band, uit 2003, maar vol energie en enthousiasme.
Voivod was snel vergeten.
Daarna hadden we een vrouwelijk tussendoortje, Hells Belles uit de U.S.A..
Zij speelden, zoals hun naam al doet vermoeden, alleen maar AC/DC covers. Het was niets meer, niets minder. Grappig, maar niet overdonderend. Zij vergaten allen het belangrijkste AC/DC nummer; Whole Lotta Rosie. Met Thunderstruck openden ze wel.
Daarna was Kamelot aan de beurt. Melodieuse power metal, opnieuw vanuit de U.S.A..
Prachtig, hier werden we stil van. Hier wilden we meer van. Fantastisch, ik had niet verwacht dat ze zó goed waren!!
Zij speelden veel te kort, maar ook dat werd weer goed gemaakt door Tarja Tarunen, de ex-zangeres van Nightwish. Heerlijke symphonische gothic uit Finland. Wat een stem had zij, we werden er allemaal stil van. Helemaal toen zij nog enkele bekende Nightwish nummers ten gehore bracht.
Daarna kwam de verrassing van deze dag: Grave Digger. Zij speelden de Tunes Of War, het verhaal van Braveheart. Doro zong hierbij ook nog een nummer. Wat een passie van deze, toch al wat oudere band, zij bestonden dit jaar 30 jaar!!
Als afsluiter deze dag hadden wij wederom een grote naam: Slayer. Ik had ze nog nooit gezien en wilde dit wel eens meemaken. Vette Amerikaanse trash, zij speelden het snelst van alle bands, die wij gezien hadden en nog zouden zien. Maar er was weinig bezieling, jammer genoeg leken de nummers erg veel op elkaar. Jeroen dacht zelfs twee keer Angel Of Death te horen, maar twijfelde later. Wat mij tegenviel, was het feit, dat mensen wegliepen bij Slayer. Dat had ik niet verwacht. Nu bleek dat Alice Cooper en Iron Maiden de échte trekkers waren van dit festival!
’n Duitse metalhead vertrouwde mij toe:”Sie haben nur eine cd gemacht, de rest is leer…”.
De grootste verrassing van deze dag was de taxi, die ons weer naar Brokdorf bracht: als wij instapten werden wij overspoeld door klanken van Children Of Bodom!!
Wauw, wat een dag!!